Vandaag is het 23 december 2012, de wereld is niet vergaan op de 21e.
Er zijn mensen die zeggen dat er wel iets verandert, dat de mensheid op de drempel staat van een nieuwe tijd.
Ik heb daarover nagedacht, lang nagedacht, en ondanks stemmetjes die me tegenhouden (“wie zit nou op jouw mening te wachten”) ga ik toch eens opschrijven hoe ik het zie en voel. Misschien vind je het niks, maar het kan ook zijn dat er ergens iets resoneert, dat ik je aan het denken zet.
Waar zal ik beginnen, er zijn zo veel invalshoeken.
Al eerder schreef ik over de vier pijlers van ons menselijk bestaan.
Doen, denken, voelen en een vierde die ik na lang zoeken “verbinden” noemde.
Verbinden met elkaar, vrienden en familie of toevallige passanten, met muziek, de natuur en vooral met je diepste zelf.
Het is de pijler die heel weinig aandacht krijgt, waar je bewust ruimte en tijd voor vrij moet maken want de andere drie slokken alles op.
Hoe doe je dat?
Door stil te zijn. Vijf of tien minuten zonder afleiding, met je ogen dicht.
Je gedachten gaan alle kanten op, bonken als vliegen tegen het vensterglas.
Laat ze gaan, doe het raam open, vecht er niet tegen maar kijk er naar en al snel vallen ze weg in de denkbeeldige tuin achter het raam.
Als je dit vaker (en misschien langer) doet voel je hoe er iets verandert in je lichaam, je ontspant, en je kunt je voorstellen hoe je terecht komt in een sfeer van warmte en licht. Jouw stilteplek.
Als je nu vraagt hoe ik er bij kom om dit te beschrijven: die stilteplek, daar haal ik het lef vandaan. En dit is nog maar het begin…
