Afdaling

Er zijn niet veel televisiebeelden, waarvoor ik mijn ogen afwend.
Of eigenlijk, als ik er over nadenk, toch wel: vechtpartijen, operaties, vieze beelden, moorden, penalty’s na twee verlengingen, ik hoef het niet allemaal te zien.
En dan heb je nog spannende episodes, waarbij ik mijn handen voor de ogen doe, maar tussen de vingers door blijf kijken. Alsof het dan minder eng is.
Maar in mijn top vijf van allerengste beelden staan zeker de verslagen van afdalingen bij wielerwedstrijden.

We kijken graag naar wielerwedstrijden, vooral als onze favoriete Franse streken voorbij komen met af en toe een mooi helikoptershot. Het liefst volgen we de reportages op de Belgische televisie, daarvan vinden we de commentaren gemoedelijker (sorry Mart Smeets). Maar bij afdalingen heb ik altijd iets dringends te doen in de keuken, doodeng, die snelheid, die kwetsbaarheid, een steentje, een vleugje olie, het kan zo maar fataal zijn.

Gisteren heb ik voor het eerst een radioverslaggever huilend zijn verhaal horen doen. Het was op de Belgische radio vlak na de bekendmaking dat Wouter Weylandt, een boom van een vent, 26 jaar, bijna vader van zijn eerste kindje, de val bij een afdaling niet had overleefd in de derde etappe van de Giro, de etappe die hij precies een jaar geleden won in Middelburg.

Ik herinner me de prachtbeelden nog, de sliert kleurige fietsers over de Zeelandbrug en de dammen, de blauwe lucht en de glinsterende zee. Ik was trots op ons mooie Zeeland, het was een feestelijke dag.

En dan nu, zo veel droefenis, het ongrijpbare contrast tussen sport, jeugd, kracht en de meedogenloze dood.
Stilletjes, onder het aardappelschillen, huilde ik mee met de verslaggever.