“Jasses, het is een beest”, roept de buurvrouw.
Ze tilt haar rechterbeen op en plet het ongedierte met de bal van haar rechtervoet.
Haar snelheid en precisie doen routine vermoeden.
De vloerbedekking is hoogpolig en licht van kleur. Het beest een grijsglimmend bolletje, een met donkerroodbruin bloed volgezogen teek.
Op de betreffende plek ligt sindsdien een kleedje.
J. is meer dan tien jaar geleden besmet door een teek. Zijn hartklachten zijn daar vermoedelijk onder meer de gevolgen van. De gevaren van besmetting met Lyme door tekenbeten zal ik nooit onderschatten. Maar met lange mouwen en pijpen en dichte schoenen aan, en een dagelijkse controle, kan er eigenlijk weinig misgaan. Zeker als je op de paden blijft en niet zoals J. de hoge graslanden doorstruint (daar kan je hem met geen tien paarden vandaan houden, wat overigens onlangs een nieuwe populatie van de Grote vosvlinder heeft opgeleverd (foto)!).
Met verwondering zie ik hoe buiten verhouding groot de angst kan zijn voor beesten en teken in het bijzonder. “Ik kom wel op visite, maar ik laat de kinderen thuis, jij hebt zo’n grote wilde tuin, daar zitten vast teken”, zei een collega.
Het was dan ook te voorspellen dat de teek vorige week met voorsprong won bij de verkiezing van het meest gehate dier.
We zijn niet meer gewend om te gaan met risico’s in het algemeen, en natuurlijke gevaren in het bijzonder. We hebben onze inentingen, verzekeringen, gifspuitbussen, versteende tuinen, weeralarm. Met bleekmiddelen en mierenlokdoosjes weren we enge kriebels en bacterieën uit ons huis.
Het gekke is, in de zomervakantie stellen we straks onze eigen bloedjes van kinderen in een volgepakte auto met een slingerende caravan erachter en een vermoeide pa achter het stuur bloot aan gevaar op overvolle wegen.
Er is kennelijk groot gevaar en klein gevaar. Voor het laatste zijn we het meeste bang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten