Als een foltering snerkt de pijn door het binnenste van mijn linkeroor dzjing, dzjing, gecombineerd met felle scheuten over de linkerhelft van mijn schedel, zelfs mijn haar doet pijn. Het geheel wordt begeleid door een strakke pijn in mijn linkerkaak en een dikke keel die van elke slikbeweging een hachelijke onderneming maakt. De lymfeklier aan de linkerzijkant van mijn hals lijkt op een ei dat ik in zijn geheel heb doorgeslikt en dat daar is blijven steken.
Een klassiek beeld, constateert de huisarts vrolijk, en schrijft antibiotica voor.
En dat allemaal omdat ik op een spin ben gaan liggen.
Pardon? Ja, u leest het goed, ik ben niet aan het hallucineren, niet overgestapt op fictie of horror, het is echt begonnen tien dagen geleden met zeven pijnlijke bobbels onder op mijn achterhoofd.
Insectenbeten, stelde de huisarts toen vast.
Wat er waarschijnlijk gebeurd is: zaterdagavond ben ik als gewoonlijk op de bank in de tuinkamer gaan liggen. Mijn hoofd raakt het kussen precies op de rand waar later de insectenbeten gevonden worden. Een spin, misschien wel de uiterst giftige langpootspin of trilspin, of een wants of een ander beest heeft klemgezeten tussen mijn schedel en het kussen. Waar ze normaal gesproken niet door mensenhuid heen kunnen bijten, is het in de felle noodreactie en door de tegendruk van mijn hoofd dus wel gelukt. Zeven keer. Op een plek waar weinig tot geen vlees zit, dus ook weinig doorbloeding is, waardoor het zenuwgif moeilijk afgevoerd kon worden.
In de loop van de dagen erna is mijn afweersysteem over zijn toeren geraakt door de lichaamsvreemde stof. Met bovenomschreven resultaat.
Ironisch genoeg gebeurde dit bijna tegelijk met de publicatie van het blog, waarin ik de manier waarop wij met beestjes omgaan, en dan met name de teken, buiten verhouding angstig genoemd heb.
Ik moet bekennen dat die nonchalance nu even ver te zoeken is. Ik geloof dat ik me aansluit bij de leden van de boeddhistische orde, die met bezems de grond vegen voor hun voeten. Dat doen ze, zeggen ze, om geen diertjes dood te trappen.
Nou, ik weet nu nog een reden…
Het zal wel weer overgaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten