Op zondagmorgen zijn wij bijna de enigen, die in een normaal tempo door bos en duin voortbewegen. Nou, ja, normaal…onze oude hond Bonnie en ik doen het kalmpjes aan, vooral als we op de strandovergang helling op gaan. Helling af gaat Bonnie in telgang weer voor me uit. Ze ziet er van achteren uit als het rode plastic olifantje dat we vroeger hadden. Als je het op een vlakke helling naar beneden zette ging het helemaal vanzelf lopen waggelend naar links en naar rechts.
Alle anderen joggen, lopen hard, in felle rode en roze kleuren en een geurwolk van wasverzachter en deodorant. Je hebt de dames, die zich niet te moe maken zodat ze er nog volop bij kunnen kletsen en je uitbundig goedemorgen wensen. De oudere heren, die rood aangelopen maar amper een goedemorgen er uit kunnen persen, de geoefende atleten in een strak zwart pak, die met prachtige lange gebruinde benen en in soepele tred passeren met een professioneel knikje.
Op het strand gun ik mijn inmiddels pijnlijk gespannen beenspieren even rust door op een hooggelegen paaltje van het paalhoofd uit te rusten. Mijn favoriete moment is het hoogtij, als het water tot vlak voor mijn voeten golft. Heerlijk, die malse geluiden van het af en aan wevende water.
Op de kop van het paalhoofd op de linker hoge paal staat een aalscholver met zijn vleugels wijd, alsof hij zo van een wapenschild is gestapt.
Toen God de watervogels schiep mochten ze kiezen. Of ze kregen een vetklier bij hun stuitje waarmee ze hun verenpak vet konden houden, zodat ze niet nat en koud konden worden. Of ze kregen geen vetklier, maar konden dan wel heel diep duiken naar vis.
Bijna alle vogels kozen voor het vette verenpak, alleen de aalscholver, die wou diep kunnen duiken. Dus moet hij na een duik z’n verenpak in de wind en de zon wijd uitgespreid laten drogen.
Als mijn rug na een paar minuten aangeeft lang genoeg gezeten te hebben zonder ondersteuning loop ik terug naar de trap over de duinen, waar een puffende rode man met kopkleppen op omhoog, omlaag en weer omhoog spurt.
Bonnie en ik laten hem voorbij komen, als we halverwege staan uit te rusten, eh, van het uitzicht genieten. De aalscholver vliegt alweer en vormt een zwarte pijl die in het zeewater schiet op zoek naar vis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten