De koekoek roept in het bos.
Er zijn mensen, die een hekel hebben aan koekoeken, omdat ze hun ei door andere vogels laten uitbroeden. Dan leg je een menselijke norm op aan de natuur, die normloos is. Ik zie het al voor me: een monsterbaby, die kleinere babietjes uit hun wiegje het raam uit smijt en gulzig alle flesjes leegkolkt.
Aan een menselijke versie van eksters die een duivenbaby roven om die te verscheuren en op te voeren aan hun eigen jongen wil ik niet eens denken.
Nee, beter maar niet in mensenbeelden vatten, die natuur.
Die staat bol van angst, op de hoede zijn, geweld. Helemaal niet de zoetgevooisde kwinkelende vogeltjes en poezelige eekhoorntjes uit Walt Disneyfilms als Sneeuwwitje.
In Shrek maken ze hier ook heel geestig korte metten mee: een overdreven fluitende vogel explodeert en de drie schattige eitjes uit het nest liggen even later in de koekenpan. Even later worden een slang en een kikker opgeblazen als ballonnen.
Niet dat er geen gehechtheid en zorg voorkomt bij dieren, er komen zelfs steeds meer gedocumenteerde verhalen van empathie bij dieren als olifanten, chimpansees en zelfs koolmezen kennen burenhulp.
Er broedt een paar grote bonte spechten in een boomstam vlakbij ons bruggetje.
Het is een iep, deze winter is de top omgeknakt en daardoor is de boom van binnen gaan rotten. Een halve meter onder het breukvlak zit een klein mooi rond gat waar de hele dag afgrijselijk gepiep uit klinkt. De ouders zie je als zwartwitrode schichten af en aan vliegen langs de bosrand. In de winter hebben we voor misschien wel dezelfde specht onze pindavoedersilo aangepast. We hebben er een stuk hout van onder aan gezet, zodat hij een steunpunt had voor de staart. Misschien danken we daaraan de eer van dit nest!
Vanmorgen zag ik de ekster rondscharrelen bij het spechtengat en ik moet bekennen: ik heb hem weggejaagd. Een volkomen willekeurige daad, waarmee ik de eksterjongen een smakelijk hapje specht heb onthouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten