Gisteren ’s ochtends, zondagochtend, het gras gemaaid (let’s kill the daisies) geheel tegen onze gewoonte en behoefte in om de zondag als rustdag te respecteren.
Reden: het weerbericht.
Het gazon en een aantal planten smachten naar het zilveren vocht. Als je je oor te luisteren legt bij de brede droogtescheuren in de grond kun je het vast horen.
En…na een uitvoerige studie op diverse buien- en andere weersites…ja, er werd na vele weken droogte regen voorspeld! Onweersbuien zelfs. Inderdaad zag je de wolken in de verte aankomen. Ze hingen nog in het zuidwesten, maar het zou om 13 uur laag tij zijn en dan kwamen de buien vast “met het water mee”. Hoewel ik geboren ben in Brabant, voel ik me echt een Zeeuw, als ik eb en vloed zo in het dagelijkse leven invlecht.
’s Middags zongen de merels uit volle borst en dat vonden we een goed teken. Nu de koekoek nog, zeiden we, en jawel vijf minuten later klonk ook zijn regenvoorspellende roep. Bovendien had ik expres de was buiten gehangen, vanuit het statistische gegeven, dat die vaak, als we even niet opletten en hij bijna droog is, natregent. Het kon eigenlijk niet mis gaan, maar toch: niks.
’s Avonds was het nog lekker buiten, maar we haalden alle kussens vroeg naar binnen, want nu zou het toch wel komen. Op een paar spetters na bleef het droog. Bij het slapen gaan verheugde ik me al op het tikken van regendruppels op het dak.
In bed zag ik een scène voor me uit de film Jean de Florette. Jean erft een huisje op het platteland in de Provence. Hij trekt er heen met zijn gezin en weet een aardig bestaan op te bouwen met het verbouwen van groente en het kweken van konijnen. Tot een heftige droogte alles dreigt teniet te doen. Met een ezeltje ploeteren ze dagelijks door de witte hitte begeleid door snerpende cicades om water uit een bron te halen. Tot op een nacht donderklappen Jean uit zijn slaap halen. Buiten verlichten felle bliksemschichten de eerste dikke druppels in het stof. Jean is buiten zichzelf van vreugde, maar ziet dan de wolken en de regen over de hellingen verdwijnen.
Vanmorgen jubelden de vogels over onze droge tuin. Maar er hingen veelbelovende grijze wolken. Toen ook die wegsmolten en vrij baan gaven voor weer een prachtige, zonnige dag, nam ik mijn verlies.
Met twee, drie, vier gieters verleende ik eerstewaterhulp bij slaphangende planten.
Een sproeier zetten druist tegen mijn zuinige, anti-drinkwaterverspillende aard in.
Bovendien…voor morgenochtend worden flinke buien voorspeld!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten