De wind sneeuwt witte bloesemblaadjes.
Ik zit in de schaduw van de appelboom, het is zomers warm.
Een koolmeesje met een bek vol hondenhaar uit het korfje dat we hebben opgehangen zit vlakbij. Hij is onderweg naar het nestkastje waar hij de laatste hand legt aan de inrichting. Zo richt hij verscheidene kastjes in, waar hij zijn vrouwtje langs leidt zodat zij de definitieve keuze kan maken. Tijdens de rondleiding stelt ze zich aan als een babyvogeltje, piepend en trillend met de vleugeltjes, bedelend om een lekker hapje als een kindvrouwtje. Het zijn net mensen, die vogels.
De lucht is vol van bloemengeuren, bloesem, viooltjes, blauwe regen.
Eigenlijk ging ik zitten voor mijn meditatieoefeningen, om me met de ogen dicht te concentreren op de chakra’s en mantra’s. Maar ik kan alleen maar luisteren en kijken en ruiken en zijn in die lenteweelde.
Weer een vlaag appelbloesemblaadjes, ze voelen fluwelig aan.
Ik zie voor me hoe ik als klein meisje meeliep in een processie in de kloostertuin. In mijn witte communiejurk, een mandje met rozenblaadjes in de hand.
Die blaadjes had ik verzameld in onze eigen tuin, tot mijn moeders ontzetting zo van de bloeiende rozen getrokken, want ik moest rozenblaadjes meebrengen. Dat had Mère Angela zelf gezegd!
Het zal een Mariafeest zijn geweest, niet Maria Hemelvaart, dat is in september want dat was mijn naamdag en ik herinner me dat de processie in de vroege zomer was met dezelfde geuren als nu om me heen wolken. Niet Maria Boodschap, dat is negen maanden voor Kerst en dat zou maart moeten zijn. Misschien Maria Geboorte…
Ik weet nog hoe vol ontzag we achter de biddende nonnen liepen, we bijna vergaten de rozenblaadjes te strooien en ik voelde dat het Goed en Mooi was wat we deden. Ik voelde me Belangrijk en ik hoorde erbij.
Hoewel een instituut als de katholieke kerk me nu erg tegenstaat en in mijn ogen weinig met geloven te maken heeft, kan ik met vertedering aan dat devote meisje terugdenken. Ze is er nog, een beetje…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten