Ik sla mezelf gade sinds de nacht van afgelopen vrijdag op zaterdag en ben verbaasd over hoe ik reageer.
Eerst ga ik in een sneltreinvaart door allerlei emoties, …nee! dat kan niet…nee, niet J.….ik sla die vent helemaal verrot…hoe kan dit….misschien valt de schade mee…o nee, J. is voor altijd beschadigd, van binnen en van buiten….wat kan ik doen…ik spring in de auto….
Dan doen de uren hun werk, je praat en huilt en slaapt bijna niet. Moe en murw word je wakker en meteen is daar die stomp in je middenrif…het was geen nachtmerrie, dat onbegrijpelijke is echt gebeurd.
En dan komt de dagroutine op gang, ontbijt, wandelen, de zee is rustig, de nachtegaal fluit. Dan merk ik voor het eerst hoe er van binnen gecompartimenteerd wordt, zoals bij een computer.
Een groot deel van mij is heel treurig vooral, lijdt mee met mijn zoon en zijn vriendin, is bedroefd om de schaduwzijde van de mens.
Maar er zijn meer delen. Een deel neemt de warmte van de zon waar, geniet van de mooie lentedag.
Op zondag bezoeken we eerst J., eindelijk kan ik hem vasthouden. Zijn dierbare gezicht, het gezicht dat zo op mij lijkt, nu helemaal gezwollen en verkleurd. Hij is rustig, stabiel en zijn vriendin zo lief en zorgzaam.
Zondagmiddag een al lang geplande familiebijeenkomst, die ik mee georganiseerd heb. Ik zie hoe ik praat en lach en echt met de mensen bezig ben. Alleen ik weet dat er een doffe, donkere helft is die zich even verbergt.
Dat kan dus.
Op maandag komt de reactie, natuurlijk, veel huilen, volledig ontregeld, onhandig, niet kunnen focussen. Vandaag veel gebeld met J., hij kreeg iemand van Slachtofferhulp op bezoek. Morgen met J. naar de kaakchirurg, dan horen we of een operatie nodig is. Ik heb havermoutpap voor hem gemaakt, hij kan niet bijten dus moet zacht voedsel hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten