Wandelen 1

Afgelopen winter met zeldzaam veel sneeuw zat er ineens een heel witte buizerd op de leuning van het bruggetje naar het bos. Een prachtig beeld.
En vandaag, voor mijn gevoel maar een paar weken later, hebben we de eerste nachtegaal gehoord, wat voorzichtige rollers en korte strofes over de duinen.
Bijna alle wegtrekkende vogels zijn al weer ”binnen”: de tjiftjaf, fitis, zwartkop. Ik zag gisteren een boerenzwaluw, die al brabbelend overvloog.
Het wachten is nog op de koekoek, de braamsluiper en de grasmus. O ja, en de zomertortel. Altijd weer leuk, zo’n vroegelenteafstreepvogellijstje.
Het geeft iets extra’s aan de dagelijkse wandeling na het ontbijt.

Die wandelingen zijn een belangrijk onderdeel van mijn bestaan geworden.
Ze zijn broodnodig om niet te verstijven, door de loopbeweging stimuleer en masseer ik mijn geplaagde spieren. Maar ze zijn zo veel meer dan dat.

Als ik het bruggetje over ga, het bos in, weet ik nog niet wat voor wandeling het zal gaan worden. Het kan een sociaal evenement worden, als we heel veel van de mensen tegenkomen die we in het bos leerden kennen, meestal via de honden. Vaak weten we ook niet de namen van de mensen, maar noemen we ze het baasje van…
Het kan een soort safari worden met reeën in de duinen en Karel de zeehond of zelfs bruinvissen in de branding.
Of het wordt een meer spirituele tocht, het bos met de snel hoger wordende bodem van fluitekruid is een door zonnestralen diffuus verlichte kathedraal waar vogelzang galmend tussen de boomstammen opstijgt. En de zee een oneindige, bewegende ruimte voor je ziel.

De eksters maken een nest hoog boven ons hoofd, de kauwen proberen hun takken te jatten, er ligt een bergje kapotte slakkenhuisjes, de “smidse” van de lijster, op de omgevallen boomstam liggen nog bebloede veertjes van de koolmees die gepakt werd door de sperwer. Hoog in de lucht miauwen de buizerds die in het dennenbos lijken te gaan nestelen en in de modder staan reeënsporen.

Maar soms is de wandeling ook afzien, wordt de pijn in knie, enkel, heup, niet minder maar meer en lijkt de lokkende bank in de tuinkamer onhaalbaar ver weg.