Op de bewuste vrijdagavond zat de vriendin van zoon J. in de bioscoop, waar ze met vriendinnen naar Gooise Vrouwen keek. Natuurlijk stond haar mobieltje uit.
Pas na afloop bij een kan sangria werden de mobieltjes aangezet en trof ze de herhaalde gemiste oproepen van J. aan. Meteen gebeld en totaal ontredderd door wat ze te horen kreeg. Ze goot de sangria naar binnen, rekende huilend af, gaf zelfs een fooi (“snik, doet u maar 18 euro, snik”). Achter de balie keken ze nauwelijks op van haar huilen, alsof ze dagelijks afrekenden met huilende klanten.
Met vriendin samen op één fiets legden ze de flinke afstand naar het ziekenhuis af zo vlug als dat kan in een goudkleurige jurk met bijpassende hooggehakte schoentjes. Tenslotte zou het een Gooise vrouwen-avond zijn.
Aangekomen bij de hoofdingang stonden ze beteuterd voor een gesloten deur.
Ze moesten naar de spoedeisende hulp helemaal aan de andere kant van het gebouwencomplex. De kortste route ging door weilanden met hekken en sloten, waar ook nog de fiets overheen getild moest worden.
Buiten adem en verfomfaaid bereikten ze de spoedeisende hulp. Fietsenbeugels waren er niet, dus zo maar ergens de fiets geparkeerd. Naar de ingang, terug naar de fiets, want ze zagen nog net dat die pontificaal voor de ambulance-ingang stond.
Eindelijk naar binnen, waar een verpleegkundige meteen zei “Jij moet de vriendin van J. zijn, kom maar mee.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten