Afgelopen vrijdagavond is onze jongste zoon J. aangevallen.
Hij werd zonder aanleiding klem gereden in zijn auto, een man stapte uit, trok het portier van J. open en sloeg hem zo hard op zijn kaak dat die op twee plaatsen gebroken is. De man lijkt weg te lopen, maar komt terug en geeft J. die opzij op de passagiersstoel ligt, zijn gordel nog om, zo’n kopstoot dat rond zijn oogkas dikke zwellingen ontstaan, die zwart gaan zien.
J. heeft de ongelooflijke tegenwoordigheid van geest om zijn auto van de weg af in de berm te zetten met knipperlichten aan, en het kenteken van zijn aanvaller aan zichzelf te mailen met zijn telefoon.
Door dit kenteken en een anonieme tip met hetzelfde kenteken weet de politie de dader snel te pakken, geen onbekende, en J. wordt al meteen via een spiegelruit met de dader geconfronteerd.
Vervolgens rijdt J. naar de spoedeisende hulp, daar moet hij meer dan een uur wachten voor hij geholpen wordt. Dan is gelukkig zijn vriendin gearriveerd, want zijn oog zit zo dicht dat hij niet meer kan autorijden.
Vanmorgen zijn er betere foto’s gemaakt van zijn kaak en woensdag hoort hij of er geopereerd moet worden.
Dit zijn de droge, bizarre feiten.
Wat ik voel is te beschrijven als “stekels in mijn hart”.
Behalve woede is er diep mee-lijden met mijn zoon en zijn vriendin, en treurnis om het gegeven dat een mens zo ver heen kan zijn (drugs?) dat hij een onschuldige voorbijganger zo veel leed berokkent.
Geweld, extreem geweld, is van alle tijden. Ik vraag me af of wij als samenleving iets zouden kunnen doen om dit te voorkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten