Controle

Ik heb altijd gedacht dat existentiële angst te maken had met angst voor de dood. Voor het niet-bestaan.
Maar gisteren sprak een wiskundige/meditatiedeskundige over existentiële angst als de angst voor het verlies van controle over jezelf, je leven. Dit zou de basis zijn van verslavingen bijvoorbeeld.
Die angst geen controle te hebben zie ik steeds meer om me heen. We kunnen zo veel technisch gesproken en we weten zo veel dat de illusie ontstaat van absolute maakbaarheid. We groeien niet meer op met de wijsheid dat er zaken zijn waar we geen invloed op hebben, dat we dat moeten accepteren.

Vooral jonge mensen proberen hun leven tot in de puntjes te managen. Hun werk, hun vrije tijd, hun levensloop…Alles wordt via organisers geregeld en alle evenementen, toeristische bestemmingen, waar ook ter wereld liggen binnen handbereik.

Ik kijk naar de borders in mijn tuin. Ze liggen er zo in het staartje van de winter wat slordig bij. Dode bloemstengels, halfverteerd blad, mos, graspollen. Iemand suggereerde de boel eens flink op te schonen en vol nieuwe planten te zetten. Zoals de boeren hier hun borders helemaal omspitten, bemesten en met regelmatige stroken zwarte aarde ertussen opnieuw inplanten.
Ik weet dat ook als ik niks doe, over enkele maanden mijn borders een feest van bloemen en groen zullen zijn. Hier en daar zie ik als voorboden al groene puntjes boven de aarde uitsteken. Natuurlijk, de ergste woekeraars zal ik bestrijden en de meer kwetsbare planten een beetje helpen, maar het meeste gaat vanzelf. Ik verstoor de grond en het bodemleven niet en kijk met verbazing hoe mijn tuin zichzelf ontwerpt.

Die houding van rust, vertrouwen, geduld, staat haaks op het dwingende karakter van deze tijd. Het moet perfect, het moet nieuw, het moet nu. Jammer.