Vandaag een zonovergoten dag. Als ik buiten zit, uit de wind, mijn gezicht naar de zon gekeerd, moet ik denken aan een BBC-programma van twee dagen geleden over de tijd en het universum.
Als we de biljoenen jaren die er verstrijken tussen ontstaan en einde van het universum vergelijken met een week, dan bestaan de omstandigheden waaronder er leven mogelijk is op onze aarde maar gedurende 1 seconde en de mens maar een fractie van die seconde.
Alleen in die periode komt alles bij elkaar: de zon staat niet te ver of te dichtbij, is niet te heet of te koud, de atmosfeer is niet te dik of te dun, de maan houdt de aarde stabiel en beschermt met haar magnetisch veld de aarde tegen de inslagen van meteorieten.
Het maakt mij bescheiden en dankbaar, het bestaan van leven, van mijn leven, voelt als een geschenk, een kortdurende kans om…ja om wat te doen?
En dan heb je het niet eens over de wonderlijke evoltie van de mens, die immers ook één grote aaneenschakeling van onwaarschijnlijkheden is, en simpelweg de kans dat net dat ene ei-celletje en dat ene zaadcelletje op dat cruciale moment...
BeantwoordenVerwijderenLaatst had ik ook zo'n moment dat ik me realiseerde hoe bijzonder het eigenlijk is dat ik er ben, dat jij er bent, dat zij er zijn... Denk er maar eens over na: als je alle factoren die nodig waren om datgene te laten bestaan wat je als jezelf ziet meetelt, hoe groot (of hoe klein moet ik zeggen) is de kans op jouw bestaan?
1 op een Googolplex tot de macht Milliljoen (geen tikfout), denk ik...
Dat is nog eens een lot uit de loterij!