Zeikwijf

Als ik ergens een hekel aan heb is het gedwongen te worden naar de muziek van een ander te luisteren. Zeker als dat gepaard gaat met bonk-bonk-bassen. Waarschijnlijk is hier sprake van een overgevoeligheid, een van de redenen waarom we op zo’n afgelegen plekje zijn gaan wonen.
Maar zelfs hier zijn buren. Met tienerdochters. Die hun verblijf bij hun gescheiden vader op de meest boring place die je kunt bedenken, zonder enig vertier, draaglijk maken door de geluidsinstallatie te richten op het terras met een volume dat de MP3-speler in hun oor benadert.
Wat moet ik? Zeikwijf spelen en er naar toe gaan “Mag de muziek wat zachter?”. Buurman kijkt me wat verwonderd aan Muziek?, hij heeft zichzelf al een soort immuniteit aangewend. O ja, ik zal het mijn dochter vragen. Kim, doe de muziek wat zachter. Kim zit met lange stelten opgevouwen in een ligstoel haar tenen te lakken en kijkt als een donderwolk naar ons. Zucht, staat op en draait de volumeknop een streepje lager.
Buurman grijnst en haalt ietwat verontschuldigend zijn schouders op,. Ik heb met hem te doen. Als ik even later zijn auto hoor wegrijden, ben ik benieuwd. Ja hoor, de muziek zwelt weer aan.
Ik weet niet wat ik erger vind: de muziek of de reclames tussen door die nog een tandje harder worden uitgezonden.