Druppel

Liggend in een warm bad voel ik mijn spieren zacht en warm worden. De altijd aanwezige spanning in mijn benen vloeit weg. Mijn handen op mijn buik, voeten en hoofd zorgen voor wat afkoeling boven water, de rest van mijn lichaam lijkt op te lossen in het water op lichaamstemperatuur.
Ik hoor een duif weemoedig met lange tonen koeren en kijk hoe een watervliesje aan het uiteinde van de kraan zich heel langzaam vult. Het wordt een zakje vol water, de onderkant een bolle spiegel.
Nog klampt de druppel zich vast aan het roostertje, de druppel lijkt eigenlijk al te zwaar om nog te blijven hangen…tot hij toch nog plotseling loslaat en in een uitgerekte peervorm met een punt van boven in het badwater ploept.
In mijn halfslapende staat komt de vergelijking bovendrijven met de druppels die wij mensen zijn. Ooit voortgekomen uit de oceaan op onze weg vol wisselende vormen en eigenschappen. Als mist, regen, sneeuw en ijs, vervuild of reinigend, dorstlessend of verwoestend, in rivieren, meren, riolen, wolken. Tot we uiteindelijk bereiken waar we al die tijd zo naar verlangden: weer een te worden met andere druppels in de wijde oceaan.
Het is een troostend beeld, onze zielen allemaal gelijk, ooit weer opgaand in het grote geheel. En soezelend in het warme water klopt het helemaal.
We voelen het toch allemaal: een verlangen naar eenheid, een nostalgie, herinnering van waar we ooit waren. Niet bewust misschien, en in velerlei vermommingen. Bij een doelpunt van ”onze” voetballers, tijdens een concert, als je je onderdeel voelt van de natuur…
Afgedroogd en aangekleed lees ik later de krant. Van de buitenlandpagina dwalen mijn ogen naar de vijver in de tuin waar zware regendruppels koepeltjes maken op het wateroppervlak. Ik moet er van zuchten. Die gelijkheid, dat grote geheel van die oceaan…het lijkt nu weer heel moeilijk uit te leggen.